اشعار

رفتم من و، هــوای تو از سـر نمی رود           داغ غـمـت ز سیـنه خــواهــر نـمی رود

برخیز تا رویم بــرادر، که خــواهــرت           تنها به ســوی روضه مــادر، نـمی رود

گر بی تو زینب تو کــند جـای در وطن          از خـجــلـتـش نــزد پـیـمـبـر، نـمی رود

سوز گـلوی خشک تو! اندر لب فــرات          ما را ز، یــاد تا لــب کــوثــر نـمی رود

پهلوی چاک خورده ات از نیزه و سنان          ما را ز یـاد، تا صف محشــر نمی رود

بزم یزید و طشت زر و چوب خیز ران          هــرگز ز یـاد زینب مضطــر نمی رود

«جودی» ز یاد آن لب خشکیده ات شها          گر در جنان رود لب کــوثــر نمی رود

یک جهان روضه و یک ماه محـرم داری           آه، آقــای غــریــبــم چــقــدر غــم داری
تا ابــد هم که بخـوانند هـمه مــرثـیــه ات            بـاز هم روضۀ نا خـوانده به عــالم داری

این همه زائــر دلســوخــتــه خــاکـت را            از ازل داشتــه ای تـا به ابــد هــم داری
روضه خوانهات زیادند، یکیشان قــرآن            مطلع فجــر خــدا؛ ســورۀ مـریــم داری
درد دل کن که نماند به دلت چون پدرت            خواهرت هست کنارت،تو که محرم داری
بهترین نوحه ما هست« غــریب مـادر«           صاحب روضه بگو؛بهتر از این دم داری؟
تا که نــومیـد نگردد زدرت محـتــاجــی            تو هم انگشت هم انـگشتــر خاتــم داری
وقت تدفین تو ای شعر غــریبی، پسرت            دیــد در وزن تنت چنـد هجــا کــم داری

این جا نگـارخـانـۀ گل‌هــای پـرپـر است            این جا بهشت سرخ بدن‌های بی‌سر است

حــیـران سـتـاده‌ایــد چــرا ای بــنـی‌اســد            امـروز روز دفــن عزیــز پـیـمبــر است

من می‌شنـاســم ایـن شهـدا را یکی ‌یکـی            سرهـایشان اگر چـه بریـده ز پیکـر است

این پــیکـر حبیـب بــوَد، این تـن زهیــر            این مسلم‌بن‌عوسجه، این عون و جعفر است

این پیکـری کـه مانده به گودال قـتـلـگاه            قـرآن آیــه‌ آیــۀ زهــرای اطــهــر اسـت

این زخم‌ها که مانده بر این نــازنین بدن            آثار تیر و نیزه و شمشیر و خنجر است

دارد دو زخم بـر کمـر و بر جگـر نهان            زخمی که هر دو باعث قتل مکرر است

داغ بــرادر آمــده یـک زخـم بـر کــمــر           زخمی که مانده بر جگرش داغ اکبر است

نتـوان شمـرد زخم تنش را به دیــد چشم           از بس که جای زخم روی زخم دیگر است

این پیکـر گسیخـته از هـم از آن کیست؟           این است آن علـی که شبیـه پـیـمبر است

چــیـزی نـمـانــده از بـدن پــاره‌پــاره‌اش           زخـم تنش ز پیکـر بـابـا فـزون‌تـر است

یک کشته دفن گشته همین پشت خیمه‌ها           نامش علی‌ست ذبح عظیم است و اصغر است

بـا هـم کنیـد رو بـه سـوی نهـر عـلـقـمـه           آنجـا تـن شـریف علمــدار لـشکــر است

دست و سـرش جداست ولی مثـل آفـتاب           در موج خون بـه دشت بلا نورگستر است

میثم! مـزار این شهدا در دل است و بس           زیـرا کـه دل مـقـام خــداونـد اکبــر است

آفــتــاب ای آفــتـــاب ای آفــتــــاب            ســر فــرو بر در افق دیگــر متاب

ای زمیــن ای آسمــان نــابــود شـو            ای چــــراغ آفــریــنــش دود شــــو

مهر، دیروز از میان خــون گذشت            ماه از این دریــا ندانم چون گذشت

دوش تا پــایــان عــمــر شب رسید            جــان زینب بــارهــا بر لب رسیــد

بــود دیـشب بــا دلــی افــروخــتــه            پــاســدار خیــمــه های ســوخــتــه

شد چراغ خیمه و در جمع، سوخت            تا طلوع صبح مثل شمع، ســوخت

بــارها روح از تنش پــرواز کــرد            صبح خود را بی حسین آغـاز کرد

چشم گردون بر جفــایش خیــره تر            شب زصبح و صبحش از شب تیره تر

خــارها بود و گــل یــاســش نبــود            خیــل دشمــن بود و عبّــاسش نبود

بــاغ او جــز لالۀ پــرپــر نــداشت            قــاسم و عبــدالله و جـعفــر نداشت

آفتــابش چــاک چــاک افـتــاده بود            مــاه لیــلا روی خــاک افتــاده بود

کودکان از عــمّـه دل بشکستــه تر            عــمّـه از آن نونهــالان خـستــه تر

طایــران وحــی را پــر ســوخـتــه            لانه هاشــان هم در آذر ســوخــتـه

این غــزالان داغــدار و خستــه اند            بــاز بـر آزارشــان صف بستــه اند

خیمه بی عبّــاس و دشمن در کمین            یا عـلــی (ع) تنهــائــی زینب ببین

آل عصمت لــرزه بـر انــدامـشــان            منتــظــر تا چــون شود انجــامشان

ناگهان برخواست از مقتل خـروش            داغــداران را نــــدا آمــد بــگــوش

کی عـزیــزان اوّا رنــج و بــلاست            کــربــلا آغــاز راه کـــربــلاســت

ای به هــر وادی قیــامت هــایتـان            صبــر، مــات استــقــامت هــایـتان

ای در این میــدان زبان ها تیـغتان            شــام و کــوفه سنگــر تــبـلیغـتــان

بعــد من دیــن را شما یــاور شـدید            در حــرای خــون پیــام آور شــدید

خون من وحی و شما پیــغــمــبرید            خود به تنهائی، حسین (ع) دیگرید

کــوچ از بهــر اســارت بی درنگ            پیش، با زینـب به استـقـبــال سنگ

آن گــرامــی عتــرت خیــرالبــشـر           از بــــلا هــم بــر بــلا آمــــاده تــر

سیــنــه بگــشــودنـد بر تــیــر بــلا           کــوچ کــردنــد از زمیــن کــربــلا

گــــام اول تــا قــدم بـــرداشــتــنــد           رو به ســوی قـتـلــگــه بگــذاشتـند

دیــده بر آن جــسم خــونین دوختند           ســوختند و ســوخـتند و ســوخــتند

باغبان چــون بــاغ گــل از تیــرها           لاله هــایش طــعــمــۀ شمــشیــرها

بـلبــلان را نــوحــه و آه و فــغــان           در عــزای لالــه هــا و بــاغــبــان

هر دلی صد کربلا هنگــامه داشت           هر لبی نوعی زیارت نــامه داشت

چــشــم ها بــر جــســم ثــارالله بود           حــنــجــر خــونین زیــارتگــاه بود

طایــران ســوخــتــه، پــر می زدند           بوسه بر آن جسم بی ســر می زدند

جسم بی سر نه گـلی ناخــورده آب           بوستــان را کــرده دریــای گــلاب

بـــارهـــا و بـــارهـــا و بــــارهـــا           دیــده آسیــب از هــجــوم خــارهــا

بس که بودی کـثرت زخمش به تن           دختــرش می گفت هــذا نعــش من

زینب آمــد سنــگ ها را زد کنــار           باغ گــل را کــرد پـیدا زیــر خــار

بــاغ نه صــفحــه ای زآیــات نــور           نقـطه نقــطه گــشته از سّــم ستــور

هر کـلامش را عیــان تــفــسیــرها           از دم شــمــشــیــرهــا و تــیــرهــا

آیه ها از خطّ خـون گــلــرنگ بود           سطر سطــرش را نشان سنگ بـود

دید زینب آن صحـیفه دیــدنی است           آیه هایش یک به یک بوسیدنی است

خواست بوسد، جای بوسیدن نداشت           لعل لب، بر حنجر خــونین گذاشت

وه چه زیبــا بـود در آن ســرزمین           بــلــبــل و گـــل را وداع آخــریــن

گفت بــلــبــل با گــل خــود رازهـا           وز گــلــوی گــل شــنــیــد آوزاهــا

بلبل این جا مهـر خون زد بر دهن           حــال گــل می گفت با بلبــل سخن

کی شکــستــه بــال و پر بلبــل بیـا           ای زدست رفــتــه بــاغ گــل بــیــا

گر چــه می دانــم عــزادار گــلــی           بعد من هــم بــاغبــان هـم بــلـبــلی

این قدر گیسو ز خون گلگــون من           دختــر زهــرا، دلـم را خــون مکن

ای ز ارواح شــهــیــدان زنــده تــر           نــالــه ات از داغ دل ســوزنــده تر

تو امیــرالمــؤمــنیــن را دخـتــری           بلکــه بر کــلّ مــصــائـب مــادری

صبر کن گر خصم از من سر برید           حق تو را بر همچو روزی آفــریـد

تو که خود داغ پیــمــبــر دیــده ای           بــازوی مـجــروح مــادر دیــده ای

خــواهــرم! تو پیــش تر از داغ من           دیــده ای داغ عــلـــی داغ حــســن

صبر تو میراث صبـر مــادر است           بلکه این میراث، از پیغـمبــر است

مــظــهــر صبــر الهــی، زیـنــبــم!           تو هنــوز آغــاز راهــی، زیـنــبـم!

کــربــلا و کـــوفــه و شــام و بــلا           گــردد از صبر تو یکســر کــربـلا

خطبه هایت را در آن جوش و خروش           من سر نی می دهم در کوفه گوش

تو به شهر شــام محشــر می کنــی           کوفــه را از شب سیه تر می کـنـی

تو چهـل منــزل کــنـی با من سفــر           از کنــار قــتــلـگــه تــا طـشـت زر

بود بلبــل محــو و مــات آن صــدا           تا که شد با کعـب نی از گــل جــدا

آن گــرامی دخت شیــر شیــر حـق           کرد در دریای خــون تفـسیــر حق

رو به قبــله بر ســر زانــو نـشست           زیــر آن قــرآن خــونین بـرد دست

از یــم خــون تا خــدا پــرواز کـرد           شکر گفت و عقده از دل بــاز کرد

با خــدا گــردیــد ســرگــرم سخــن           کای خــداونــد کــریــم ذوالــمــنـن

مــنّــتــی بــگــذار بــر آل رســول           کن زمــا قــربــانــی ما را قــــبول

دیگراین جا صبر، ثبر از دست داد           بــردبــاری سخـت از پــا اوفــتــاد

حلم چون زخم شهیدان خون گریست           عقل همچون دیدۀ مجنون گــریست

گفت این مرد آفرین زن، حیدر است           در مقــام صبر چون پـیـغمبر است

گر چه می بارید چشمش همچو ابر           قــتــلــگـه را کرد دانشگــاه صبــر

کاروان بر مــاه خود دل بستـه بود           خصم، بهر کوچ، محـمـل بسته بود

جان هــر یک بــارهــا می شد فــدا           تا از آن خــونیـن بــدن گردد جــدا

شیــر دخـت شیــر حــی کــردگــار           کرد بر محــمل یکــایک را ســوار

خــود به تنــهــائــی کنــاری ایستاد           اشک ریـزان روی در مـقـتـل نهاد

لب گشود و عقـده از دل بــاز کرد           بــا حـسـیـنـش راز دل ابــراز کرد

کــای زدور خــورد ســالی یــاورم           یــــاد داری در کــــنــار مــــادرم؟

ماه رخســارت زمن دل می ربــود           تا برد خــوابــم نگــاهم بر تو بود؟

یــاد داری شــامــگــاهــی با حـسن           راه پــیــمــودیــد دوشــادوش مــن؟

غافل از خــواهــر نگــردیدی دمی           تا نبــاشــد گــرد من نــامـحــرمـی

حــال بین نامحــرمــان گــردمـنـنـد           خنــده بر زخــم درونــم می زنـنــد

با تن تـنــهــا و چــشــم اشــکــبــار           کرده ام بر نـاقه طفــلان را ســوار

نیــست عـبــاس و عــلیِّ اکــبــرت           بین دشمن مــانــده تنها خــواهـرت

لطف خود را بـاز یــارم کن حسین           خیــز از جــا و ســوارم کن حسین

من در این وادی چو پــا بگــذاشتم           هـیجــده مــحــرم به گــردم داشتــم

شش بــرادر در کــنــارم بــوده اند           دور خــیــمــه پــاســدارم بــوده اند

باغ من هم ارغـوان هم یاس داشت           لاله زارم لاله چـون عبــاس داشت

حال، خــالی گـشـته از گــل دامنــم           نیست حــتــی غنچه ای در گــلشنم

لالــه زار داغ شــــد بــــاغ دلــــــم           خــارها جـمـعـنـد گــرد مـحــمــلــم

رأس یــارم تــا جــدا از تــن شــده           قــاتــل او هــمــســفـر بـا من شــده

ای شتــربانــان! مرا یــاری کــنـید           ناقــه ها! بر غــربــتــم زاری کنید

نیست از این کاروان دل خـسته تر           ساربــانــا لحــظــه ای آهــستــه تر

داغ بــیــنــی، داغــداران را مــزن           پیش چـشـم یــار، یــاران را مــزن

تــو زنــی مـا را و او، قــتــلــگــاه           از گــلــــوی پــــاره گــــویــد آه آه

ای به خون خوابیده خواب ناز کن           کــم به گــرد مـحـمـلـم پــرواز کن

تو بمان من ســوی کــوفه راهی ام           خاطــرات آســوده ثــارالــلّــهـی ام

من چـو تو پــروردۀ این مکــتــبــم           شیــر دخت شیــر حــقــم، زیــنــبم

پیکر من خسته، جانم خستـه نیست           دست من بسته دهــانم بستــه نیست

من به ایــراد سخـن چــون مــادرم           هم حسینم هم حسن (ع) هم حیدرم

بر لب خـشـکــم پیام خــون تـوست           آنچه را اجــرا کنم قــانــون توست

از ســر نــی بـاش با من هم سخــن           حکم کن، فرمان ز تو، اجــرا زمن

آن که دستور از تو می گیــرد منم           ســر به محــمــل بشکنم یا نشکـنم؟

وعــدۀ ما کــوفه ای نــور دو عیـن           خواب راحت کن خــداحافظ حسین

مـا را به سر کـوی تو اعـدا نگذارند           خـواهـیـم بـمـانـیـم در اینجـا نگذارند

زینب ز تو ای جـان بـرادر نکـند دل           اعــدا بگــذارنــد اگـر یـا نــگــذارنـد

خـواهـم همۀ عـمـر کـنـار تو بـمـانـم           اما چه تـوان کرد که اعــدا نگـذارند

ای محرم دل تا غم دل گویم از این بیش           آوَخ که مـرا پیـش تو تنهـا نـگـذارند

شب میرسد و قافله در حال رحیل است           زین بیش دگر پیش تو ما را نگذارند

رفتم من و داغ تو و هجر همه یاران           یک لحظه من دلـشـده را وا نگذارند

گفتی نکـنم گریه به شیـون ز فـراقت           اما چه کـنم شـورش غــم ها نگـذارند

دانی چـه کـسـان یار حـسیـنـند مـؤید           آنانکه به جـز در ره او پـا نـگـذارند

مبریدم! که در این دشت مرا کاری هست            گرچه گل نیست ولی صحنه گلزاری هست

ساربـانـا ! مـزنـیـد این هـمه آواز رحـیـل            که در این دشت مرا قافله سالاری هست

من و این باغ خـزان دیده خدا را چه کنم            هـمـره لالـه رخـان؛ لالۀ تـبـداری هست

سـاربـان، تـنـد مـران قـافــلـۀ گــل هـا را            که در این حلقه گل، نرگس بیماری هست

نیست انـدیشه مرا، از سفـر کـوفه و شام            مهر اگر نیست، ولی ماه شب تاری هست

تشنه کامان بلا را، چه غم از سوز عطش            ساقی افتاده ولی، ساغر سرشاری هست

هـستی ام رفتـه ز کـف، بعـد تو یا ثـارالله            هیچم ار نیست تمنـای تـوأم بـاری هست

تا به مـرغـان چـمـن، رســم وفـا آمـوزد            یادگــار از تو پرستوی پـرستاری هست

با وجـودی که بود بـار جـدایی سـنگـیـن            لله الـحـمـد مـرا روح سبـکـبـاری هـست

گر چه از ساحـت قـدس تو جـدایم کردند            هـست پـیـوند وفـا با تو مـرا آری هست

باغـبـان چـمن معـرفـت ! آسـوده بخـواب            که مرا شب همه شب دیده بیداری هست

در نـماز شب خود غـرق منـاجـات تـوأم            یار اگر نیست ولی زمـزمه یـاری هست

مبریـد از چـمن حُسن (شفق) را بـیـرون            که در آنجا که بود جلوه گل خاری هست

آتش زدن به خیـمـه ز بس ظالمانه بود            صحرای کربلا همه غــرق زبـانه بود

تاکس میان خیـمه نسوزد با اشـک وآه            زینب میــان خیــمـه وآتش روانــه بود

سیلی امان نداد به طفلان خستــه جـان            رخسار کودکان همه پــرُ از نشانه بود

مقصود خصــم کشتــن آل رســول بود            سیــلی و تــازیــانـه زدن ها بهــانه بود

شرمم کُشد که فــاش بگویم ولی بپرس            از لاله های گوش چرا خون روانه بود

بُــردند از خیــام حــرم دشمنــان دیــن            گهواره ای که جــلوۀ طـفـلی یگانه بود

وقتــی شکست سیـنۀ مولا زسُــم اسب            آوای واحـسیــن به لبهــا تــرانــه بــود

زینب به یــاد توصیه های حسین خود            گــرم نمــاز وذکــر دعــای شبـانه بود

زان پس چراغ عشق وفائی نشد خموش            سرهای روی نیــزه چـراغ زمانه بود

عالم همه محزون و پـریشان حسین است           شام است ولی شام غــریـبان حسین است

از خـون جــگـر لالـه فشـانـید کـه امشب           در مقتل خون، فاطمه مهمان حسین است

نازل شده قـرآن همه در منـزل «خـولی»           یا کوفـه پـر از نغمۀ قــرآن حسین است؟

دریــا جــگـرش سوختـه و آب شـده، آب           لب‌ تــشنــۀ لعل لب عطشـان حسین است

ای بـاد بـه زخـم تــن اکــبـر که رسیــدی           آهسته بزن بوسه که این جان حسین است

زینب نگهـش بـر قـد خــم‌ گـشـتـۀ زهــرا           زهرا نگهش بـر تن عریــان حسین است

صحرای بـلا گشتـه پُـر از لالـه و ریحـان           گل‌هــاش همه زخــم فـراوان حسین است

در تــشـنـگــی روز جــزا چشمــۀ کوثــر           چشمی‌ست که میگرید و گریان حسین است

از بس‌که کریم است کریم است کریم است           در مقتل خون شمر، ثناخوان حسین است

ترسـم کـه بـه آتش بکــشانـد هـمــه‌جـا را           میثم که پر از شعلۀ ســوزان حسین است

خنده بر روی لبش مرد ستمکاری هست           آه انـگــار نه انـگـار عــزاداری هـسـت

آن طـرف دامن طفـل آتش سـوزان دارد           این طرف در تب شعله تن بیماری هست

و زنی بـاز سوی عـلقـمه می کـرد نگـاه           که به پا خیزد اگر دست علمداری هست

همه دیدند که خون چشم دلش را پُر کرد           از فـرات سخنش نالۀ سـرشـاری هست:

مبریدم که در این دشت مرا کاری هست           گل اگر نیست ولی صفحۀ گلزاری هست

سـاربـانـا مـزنـیـد این هـمه آواز رحیـل           آخـر این قافـله را قـافـله سـالاری هست

به امیـدی شـوم از کـشتـه مـظـلـوم جـدا           که سوی کوفه مرا وعــدۀ دیداری هست

ایــن دلـم در کـربــلای ســوخـتــه             قـلـبـها چــون خیمه های ســوختـه

دوست دارم من بـســوزم ای خــدا            یــاد طــفـــلان غـــریـب کـــربــلا

دختـری در بیــن صحــرا می دود            گوئــیـا در کـوچه زهــرا مـی دود

آه مــی آیــــد صــدای اســــبـــهــا            جـسـم ها در زیــر پــای اســبــهــا

دسـتـهـای بـی حــیـا و بی شــرف            کرده رخسـار یــتــیمـان را هــدف

تــازیـانـه بــر کــجـــا آیــد فـــرود           نیـزه هـا بـر شـانه هــا آیــد فــرود

از مـــیــان آتــش افــــروخــــتــــه           می رسـد بوی شقــایــق، ســوخــته

آسمــانی بی ستــاره گــشــتـه است           گـوشها بی گــوشــواره گشته است

ای فـدای چــهــره های ســوخــتــه           چــشمهـای ســـوی عــمــه دوخـته

زیـنب کبـری چـه ســازد ای خــدا           یک طرف‌ بیمار و یک‌سو بچه ها

با تـن خــســتـه کــنـد راز و نــیـاز          روی خــاکستـر نشستـه در نــمــاز

بـا قنـوت خــستـه اش غــوغــا کند           اقــتـدا بـر مـادرش زهــــرا کــنــد

بنویسید که جز خون خبری نیست که نیست           به تن این همه سردار سری نیست که نیست

بنویسیــد که خــورشید به گــودال افــتــاد           و پس از شام غریبان سحری نیست که نیست

آتش از بــال و پر ســوخته جــان میگـیرد           زیر خاکستر ما بال و پری نیست که نیست

یک نفر سمت مــدینــه خبــرش را ببــرد           پس از این ام بنین را پسری نیست که نیست

یا به آن مــادر ســرگــشته بگویید: نگـرد           چون ز گهوارۀ اصغر اثری نیست که نیست

تــازیــانــه بـه تــســلای یــتــیــمــی آمــد           تازه فهمید که دیگر پدری نیست که نیست

ای پاره پاره پیکر قرآن! سرت کجاست؟           آه! ای سر بریــده! بگو پیکــرت کجاست

فــریاد «وا عطش عطشا» رفتـه تا کجــا           سقّــای کــودکــان تو، آب‌آورت کجاست؟

ای مــاه من! که مــاه تمــامــیّ عــالــمی           مــاه بـلـنـد‌ قــامت تو، اکبــرت کجاست؟

بی‌نغـمه مانده بر سر گهواره اش، ربــاب           آن کودک نشسته به خون، اصغرت کجاست؟

ای خواب‌گــاه و بستــرت آغوش فاطمه!           عالم فــدای بی‌کسی‌ات! مادرت کجاست؟

در مغــربی که طبـل اسارت دمیده شد            کار حــرم دگر به جســارت کشیده شد

مشعل به دستها به حرم حمله ور شدند            ناگــه تــمــام آل عبــا دربــدر شــدنــد

چون حال آسمان و زمین گشت بی قرار            حکــم امــام آمــد، عـلـیـکُّــنَّ بالـفــرار

با اهــل بیت فــاطــمــه مـانند بنــده ها            رفتار کرد دشمن بی دین به خـنــده ها

فحش از دهانشان نمی افـتاد لحــظه ای           سَبّ از زبــانشان نمی افـتاد لحــظه ای

آری صدای هلهله و سـوت و قـهـقـهـه           پیچــیــد تا کــرانۀ صحــرای عـلـقـمـه

آن خانواده ای که نگهدار عصمت است           در هر شرایطی بخدا اهل غیرت است

غــارت شود ولی نخِ معجــر نمی دهـد           اهل عفــاف روســری از سر نمی دهد

بانــوی صبــر نعــرۀ مردانه می کشید           هرجا که تازیانه و سیلی است میرسید

دخت علی مقاوم و پر صبر و مرد بود            دستی به سر و دست دگر تا خدا گشود

یا رب کجاست میر و علمدار این سپاه            عباس من کجاست که خیمه است بی پناه

ناگــاه در غــروب پـُـر از داغ کــربلا            شد وقت خود نمایی سـرها به نیـزه ها

سرنیـزه ای که بود به بـال و پر حسین            بــالا گــرفته تــازه، بریــده سر حسین

تصویر دیگری که بسی شرم آور است            رجّاله ای که در پی خلخال و زیور است

دزدان گــوشــواره خجــالت نمی کشند            این مشک و گاهواره به غارت چه میبَرَند

یک صحنه از امام زمان، لب فرو ببند            بیمــار را نــداد امــان، لب فــرو بـبـند

بگذار کُنه روضه بگــویم از آنچه بود            سجــاد را کـشـیـد و سجــاده را ربــود

طفـلی میــان حــلــقــۀ آتش فــرار کرد            اَمَّن یُـجـیـب عـمــۀ ســادات کــار کرد

غــارت گــران هنوز کفـایت نمی کنند            نعــش حسین را که رعــایت نمی کنند

برقی به دشمنت زد و در قـتـلگه دوید            انـگـشت را بخــاطر انگشتــری بـریـد

تک و تنها شد و شکل محنش ریخت بهم            رفتنش ریخت به هم آمـدنش ریخت بهم

دیــد گــلبــرگ گــلم تــازه کمی باز شده            حرمله زود روی دست منش ریخت بهم

بدن مُثله که مخصوص علی اکبر نیست            این حسین است که نظم بدنش ریخت بهم

نیزه و تیر و سنان، سنگ و عصا و شمشیر            جوشنش ریخت به هم وضع تنش ریخت بهم

کهنه پیراهن او حـکـم کفن داشت براش            حیف غارت شد و وضع کفنش ریخت بهم

خــون انگشت به انگشتــر او جـاری شد            نیمه شب رنگ عـقیق یمنش ریخت بهم

صوت قرآن تو را خواهر تو دیر شناخت            علتش چیست صدای سخنش ریخت بهم

داخــل طشت طلا بـود که دنــدان هـایش            خیزران خورد و درون دهنش ریخت بهم

دل، مـدینه بـدنـش کـرببلا، ســر در شـام            یــوسف فــاطمه گویا وطنش ریخت بهم

از آن روزی كه خوردی بی هوا زخم            شده از گــریـه پـلـك چـشــم ما زخـم

نمانــده از تنـت چــیــزی به غیــر از           هــزار و نـهـصــد پــنـجــاه تا زخــم

************

تــو را ای یــار بــا آزار كــشــتــنــد            نه با ســرنیــزه با مسمــار كـشـتــنـد

مــــرا در گــــودی گـــــودال امـــــا            تــو را بیــن در و دیــوار كــشـتـنــد

************

تو آن عـشـقـی كه در هر سـر نیایی            تو آن داغــی كه در بــاور نـیــایــی

تو را آن گــونه در گــودال بــردنــد            كه جــز با ســم مــركب در نیــایــی

************

تو را با خــشــكی لب ذبــح كــردنـد            به پیش چــشــم زیـنب ذبــح كــردند

اگــر مــن را مــرتـب زجــر دادنــد            تـو را هــم نــامــرتب ذبـح كــردنــد

در هجوم نیزه‌ها مردی به خود پیچیده‌ است            آنکـه حتّی آسمـان مانند او کم دیده است

ناله‌اش در حنجر خشکیده‌اش خشکـیده و            اشک روی گونه‌های خاکی‌اش غلطیده است

سر برهنه گیسوان خاکی‌اش در دست باد            وای من عمامه‌اش را یک نفر دزدیده است

یک نفر دارد صدایش میزند «مادر...حسین«            قلب زینب دخترش با این صدا لرزیده است

اشک‌های چشم خواهر داده او را شستشو           یک کفن از جنس سمّ اسب‌ها پوشیده است

چــنــد روزِ بعد مــردی آمده از آسـمـان           پیکــرش را در میان بوریایی چیده است

اشک من در ماتمت از آب زمزم بیشتر            با غمت من خوش ترم آقا بده غـم بیشتر

لحظه های عمر من در داخل هیأت گذشت            در تمـام سال محـزونم، محــرم بـیـشـتـر

هر چه کردم در قبال تو یقین دارم کم است            کن حسابش لااقل یک خورده از کم بیشتر

هم بِحار و هم مقرّم هم لُهُوفت  خوانده ام            آن دو تا آتش به جــانم زد، مقـرّم بیشتر

اشکِ چون سیل رباب، آتش به جانش میزند            خواهرش زینب ولی با اشک نم نم بیشتر

قـامت ارباب خــم شد در کنار اکبــرش            در کنــار پیکــر عبــاس شـد خــم بیشتر

تیر سمّی حنجر ششماهه را بوسید سخت            تیـر هم از پا درآوردش ولی ســم بیشتر

شمر گفتا خنجرم بر حنجرش کاری نشد           بی اثــرتر بود هرچه می کشیــدم بیشتر

هر نفس از خیمه آتش بیشتر شعله گرفت           بازدم هم سوخت در شعله ولی دم بیشتر

هرکسی با بردن چیزی دل زینب شکست           آن یکی با بردن انـگـشت و خــاتم بیشتر

گرچه درهم بود اوضاع سر و گیسوی او           گیسوانش روی نیزه ریخت درهم بیشتر

خیزران بر لب رسید، عرش خدا بی تاب شد           مــادرش بی تاب شد قــدر مُـسـلّم بیشتر

سیلیِ محکــم همه خوردند اما دختــرش           خـورد از بین همه سیــلیّ محکــم بیشتر

انگار کسی در نظرت غیر خــدا نیست            این مرحله را غیــر امــام الشّهـدا نیست

آئیــنه تر از روی تو خــورشید نــدیــده            این روی برافروخته جز رنگ خدا نیست

آرامِ دلــم، خـیــمه به هم ریخـتـه بی تو            برگرد که بعد از تو مرا غیر بلا نیست

با این همه لشگر چه کنی ای گـل زهرا            این دشت به جز نیزه و شمشیر بلا نیست

ای یوسفم از غارت این گرگ صفت ها            جز پیرهن کهنه تو را چاره گشا نیست

دستــی به دلــم گر بـنـهـی زنــده بمـانم            ورنه پس از این چاره به جز مرگ مرا نیست

هـرچند که دل داده ای ای مــاه به رفتن            والله که جـز ماندن تو حــاجت ما نیست

تا بر ســر معجــر نـنـهم دست اسیــری            کار تو برایم به جز از دست دعا نیست

از غارت خیمه به دلم شور عجیبی است            سجّــاد اگــر هست علمــدار وفــا نیست

ای کــاش که انــگـشـتـر تو زود درآیــد           در سنّت غــارتگــر انگشت حیــا نیست

در پــی دیــــدار روی کــیــســتــی؟            گــوئیــا در فــکــر زینب نــیــستـی

گــوئـیـا دلــتــنگ مــادر گـشـتـه ای            مات روی مــادری ســرگـشـتـه ای

غیرت الله این حـرم بی محـرم است            می روی و خواهرت بی همدم است

بوسه گـاه مصـطـفی بوسیدنی است            یاس حـلـقـومت اخــا بوسیدنی است

قـبـل از آنـکــه بـشـکـنـد آئـیـنــه ات            سینه عــریــان کن بـبـوسم سینه ات

حـرمـله در فرصت و آمادگی است             قلب تو جـای سه شعبه نیست نیست

رخـصتـی بـوســه زنـم بـر روی تو            بـوسـه ای گـیـرم من از پهـلـوی تو

نـیـزه و پــهــلــوی تــو ای وای من            دست شمـر و مـوی تو ای وای من

فکـر طفـلانت نـبـاش ای مهــربــان            من بــلاگــردانـشـان هـستـم به جان

یا اخــا دلــواپــس خــواهــر نـبــاش            بـیــقــرار غــربـت دخــتـر نــبــاش

تو به فکـر یک کفـن باش ای حسین            در پی یک پیـرهن بـاش ای حسین

کــاش می مــردم نــمی دیــدم تـو را            بـی کــس و بـی یـار بـیـن اشــقــیـا

میروی همراه خود جانم به میدان می بری            در قفای خویشتن جمعی پریشان می بری

گرچه امرِ بر صبوری میکنی، جانا بدان            دست زینب را سوی چاک گریبان می بری

می روی با سر به سوی نیـزه داران پلـید            پیش چشمم تا رود بر نیزه قرآن می بری

نعل مرکب های دشمن تشنه کـام سیـنه اند            بوسه گاه عشق، زیر پای عدوان می بری

باز هم دارد به دستـش حـرمله تیر سه پر            بهر آن تیر سه شعبه قلب سوزان می بری

همسفـر، سـالار زینب قـدری آهسته برو            نیمه جان گشتم تو هم این نیمه جان می بری